تحقیقات دیابت نوع 1: در حال پیشرفت
از زمان اعلام دیابت نوع 1 بعنوان یک بیماری خود ایمنی در دهه ی هفتاد میلادی، جستجو برای شناسایی عوامل کلیدی بیماریزا و انواع سلول های ایمنی درگیر در این بیماری آغاز شده است. ویژگی اصلی کنگره ی جامعه ی ایمونولوژی دیابت در اکتبر 2018 (لندن، انگلستان) مناظره در مورد یک سوال بود که پاشنه آشیل دیابت نوع 1 است: این که آیا اختلال در عملکرد سلوهای T تنظیمی، هدایت اشتباه سلول های T سیتوتوکسیک، سلول های B اتوایمیون، اینترفرون نوع 1 یا عفونت ویروسی موجب بروز دیابت نوع 1 می شوند؟ مخاطبان که همگی متخصصان برجسته ی جهان در زمینه ی این بیماری بودند، نتوانستند در پاسخ به این سوال به توافق برسند. پس از سال ها تحقیق فشرده، از جمله ده ها آزمایش دقیق بالینی، چگونه ممکن است راز و رمز پاتوژنز دیابت نوع 1 هنوز نامشخص باقی بماند؟
به نظر می رسد که ایمونوپاتولوژی بیماری دیابت نوع 1 بسیار پیچیده و حتی ممکن است از یک بیمار به بیمار دیگر متفاوت باشد. بیشتر اکتشافات اخیر، حتی سؤالات بیشتری را مطرح و لایه های اضافی از پیچیدگی پاتوژنیک این بیماری را آشکار نموده است، که سبب بازنگری در چارچوب های مفهومی و طراحی آزمایشات بالینی جدید شده است. با این حال، همانطور که ما 5 سال پیش درباره ی این موضوع نوشتیم، بسیاری از مطالعات برجسته، از جمله چندین تلاش مشترک بین المللی منجر به تقویت ایده های مهم در بسیاری از جبهه ها شده است، و این نشان می دهد که این حوزه از تحقیق، هم اکنون در راه پیشرفت معنی داری قرار دارد.
بنابراین، وقت آن رسیده است که به دو مجموعه از مقالات جدید ما که در زمینه ی درمانهای مبتنی بر ایمنی برای دیابت نوع 1 هستند، اشاره کنیم. در اولین مقاله، مارک اتکینسون و همکارانش، یک مرور کلی از چگونگی دخالت فرضیه های پاتوژنز این بیماری را در یافته های تحقیقات اخیر ارائه نموده، و تاثیر این تفکر جدید را در طراحی آزمایشات جدید بالینی، نشان دادند. در مقاله دوم، بارت روپ و همکارانش بر روی درمان های اختصاصی آنتی ژنی تمرکز کردند، هدف آنها این بود که به طور فزاینده ای، اطلاعات جمع آوری شده در مورد آنتی ژن های دیابت نوع 1، ناهمگنی این بیماری و اصول کلی توازن مکانیسم های التهابی و نظارت ایمنی، واقع گرایانه شود.
با توجه به نتایج درخشان تحقیقات ایمنولوژیک دیابت نوع 1 در طی 5 سال گذشته، تحقیقات در این زمینه در 5 تا 10 سال آینده، نتایج امیدوار کننده ای خواهند داشت. یکی از کلید های پیشرفت اخیر، دسترسی به نمونه های پانکراس افراد مبتلا به دیابت نوع 1 بود. هنگامی که این قابلیت با تکنولوژی های جدید تجزیه و تحلیل دقیق یک سلول تکی مانند تصویربرداری multiplex ion beam ، تشخیص CO با indEXing و تعیین توالیRNA ، ترکیب گردد، مطمئنا بینش عمیق تری نسبت به پاتوژنز و ناهمگونی این بیماری در افق پدیدار خواهد شد. مطالعات پیگیری طولانی تر بر روی گروه های پر خطر ادامه خواهد داشت تا اطلاعات ما در مورد عوامل محیطی و اندوتایپ های این بیماری تکمیل شود. از طریق روش های omics، دانش ما در مورد تعداد و ماهیت آنتی ژن های مرتبط با این بیماری افزایش می یابد که موجب روشن تر شدن تاریخچه ی طبیعی این بیماری و اطلاع از درمان های شخصی، از جمله رویکردهای خاص آنتی ژنیک، می شود. تلاش های پژوهشی در حال انجام نیز باعث بهبود بیومارکرها می گردد و بدین ترتیب ما قادر خواهیم بود که خطر ابتلا به دیابت نوع 1، مرحله ی بیماری و پاسخ به درمان در آزمایشات و سپس در کاربردهای بالینی را بهتر تعیین کنیم. فراتر از حوزه ی تحقیقات ایمونولوژیک در دیابت نوع 1، ما می توانیم پیش بینی کنیم که سیستم های تحویل انسولین به وسیله ی شواهد جمع آوری شده و بهبود الگوریتم ها بطور چشمگیری بهبود می یابند، و منجر به تصویب دستگاه های جدید و در نهایت کنترل بهتر گلیسمی، کاهش هیپوگلیسمی و کاهش خطر عوارض دیابت می شود. فرصت های درمان های کمکی غیر انسولینی مانند مهارکننده هایSGLT گسترش خواهند یافت و استفاده از دستگاه های نظارت مداوم بر قند خون افزایش می یابد. آزمایشات بالینی ثابت خواهند کرد که آیا درمان با سلول های بنیادی یک راه حل واقع بینانه برای جایگزینی سلولهای جزایر است؟
میزان ابتلا به دیابت نوع 1 هنوز در برخی از کشورهای با درآمد بالا در حال افزایش است و بسیاری از این بیماران می توانند در آینده نزدیک از این پیشرفتها بهره مند شوند. اما بهتر است اکثریت بیماران مبتلا به این بیماری در جهان را که نمی توانند برای زنده ماندن به انسولین دسترسی داشته باشند، فراموش نکنیم. حرکت به سوی نیاز ایده آل برای مقرون به صرفه بودن و دسترسی جهانی به انسولین در سالهای آینده، تاثیرات مهمی بر شیوع دیابت نوع 1 در کشورهای کم درآمد و کشورهای با درآمد متوسط(LMICs)خواهد داشت. بنابراین هدف کلیدی برای سالهای آتی، ادامه ی بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 در سراسر جهان از طریق کنترل بهینه ی گلیسمی است که شامل تامین پایدار دستگاه های نظارت مداوم بر قند خون درکشورهای با در آمد کم و متوسط و کاهش میزان مرگ و میر و ناتوانی است، در حالی که تحقیقات برای هدف نهایی که "درمان دیابت نوع 1" است، ادامه خواهد داشت.
منبع:
https://www.thelancet.com/journals/landia/article/PIIS2213-8587(18)30341-3/fulltext